Raskolnikov

hadi... hadi kalk gidelim raskolnikov

karanlık sokaklardan, kirli kalplerden, izbe meyhanelerden

ve birkaç kadehten geçip gidelim

kan sıçradı ikimizin de üzerine

kaç balta darbesi öldürür umutlarımızı?

kaçabilir miyiz kimseye görünmeden kendimizden?

sence nereye saklarlar hayallerimizi çalanlar?

ve bulabilirler mi içimize sakladığımız acılarımızı?

hangi karanlık düşüncelerden geçersek kurtuluruz

sinsi bir ajan gibi bizi takip eden bu kötü kaderden?

hem zaten bir tek o kaldı peşimizden gelen

çıkar mı karşıma dostoyevski gibi bir dost?

yazar mı beni de seni yazdığı gibi?

sence benimkisi yazılacak bir hayat mı ki?

hadi... hadi kalk gidelim raskolnikov

kesip kafamızdaki boş düşünceleri

akıtıp kurtulalım dudaklarımızdan boşalan anlamsız sözleri

kirlenmiş ruhumuzu yıkayıp yağmurlarda

atıp kurtulalım kendimizi hayat ırmağına

denize düşen yağmur damlası gibi

yitip gidelim kalabalıklarda

hadi artık gidelim raskolnikov

mahkûm olduğumuz kürekler bizi bekler

taş kırarız kıramadığımız duvarlara

yol yaparız bizi bekleyen yalnızlığımıza

hem zaten bekleyenimiz mi var sonya’dan başka